Dit is het verhaal van Louis (74 jaar)
“Altijd goed ontvangen én in de watten gelegd” - Louis Visschers
“Ik ben altijd nogal actief geweest, maar in het najaar van 2016 moest ik al eens vaker op de rem gaan staan, omdat ik meer en meer rugpijn kreeg. Niet alleen tijdens het bewegen en tillen, maar zelfs wanneer ik rustig wandelde. Mijn huisarts stuurde me meteen naar ZNA voor een MRI. Het verdict volgde al snel: pancreaskanker. Die had ook drie rugwervels aangetast. Dat komt hard binnen … zeker als je weet dat maar een kleine tien procent dit overleeft.”
Als je tegen iemand zegt dat je kanker hebt, zegt die steeds ‘je moet ertegen vechten’, maar niemand zegt hoe je dat moet doen. Tot m’n kleinzoon me op een dag zijn zelfgemaakte ruimtebasis liet zien - met alles erop-en-eraan, ook laserstralen die vijandige aliens moesten uitschakelen. En toen wist ik het: ik zou mijn ‘alien’ ook zo bestrijden. Elke dag dacht ik aan die laserstralen. Neen, ze zouden me niet genezen, maar ze deden me wel strijden. Die vechtlust hielp me vooruit. Door zo - op een positieve manier - tegen je kanker te vechten, heeft je chemo een beter resultaat: daar ben ik rotsvast van overtuigd.
Ik besloot er dus volop voor te gaan. Ook op de dienst oncologie trekken ze je mee vooruit: ze zetten echt alles op alles. Ik heb álle scans gekregen die er bestaan, er volgde dertig bestralingen en ik ging vijf jaar lang gemiddeld om de drie weken langs voor een chemobehandeling. Vandaag krijg ik nog steeds één keer per maand een spuitje om de botten in mijn rug te verstevigen.
Je kunt dus gerust zeggen dat ik ‘kind aan huis’ ben bij het dagziekenhuis van ZNA Jan Palfijn. Ik word hier altijd goed ontvangen én in de watten gelegd. De verpleegkundigen zijn ‘engeltjes’. Als die van Hierboven ook zo zijn, dan zit het daar goed. Alles verloopt ook zo vlot: ik word altijd snel geholpen, moet amper wachten op resultaten, … Die ‘goeie service’ zit hem ook in de details: wist je dat je als kankerpatiënt bijvoorbeeld niet moet betalen op de parking? Dat lijkt iets kleins, maar neemt wel de financiële drempel weg voor wie hier meermaals per maand moet langskomen.
In september 2021 bracht de PET-scan goed nieuws: er was geen enkele actieve kankercel meer te zien in mijn pancreas. Ik ben sindsdien chemo-vrij. Al is het misschien nu wel de allerspannendste periode. Vroeger wist je waar je voor stond. Nu ga ik altijd met vraagtekens naar het ziekenhuis: is alles nog in orde? Maar al te grote zorgen maak ik me niet. Ik weet dat ik in goede handen ben. Onlangs drukte de specialist me dat nog eens op het hart: Louis, we blijven je opvolgen hé, we zullen je nooit in de steek laten.”