Dit is het verhaal van Amina (39 jaar)
“Ze zijn hier - in één woord - top” - Amina Aouragh
“Natuurlijk was het een shock toen ik in oktober 2019 plots een ‘bolletje’ voelde in mijn borst. Toch wou ik niet meteen het ergste denken. Het zou wel niets zijn. Het was de eerste dag van mijn menstruatie, het moest daar iets mee te maken hebben. Toen ik er enkele dagen later nog last van had, besloot ik het toch te laten nakijken. Het was wél iets: een HER2-positieve borstkanker die al in stadium III zat. Ineens gingen alle
alarmbellen in m’n hoofd af.”
Ik herinner me niet zoveel van die eerste consultatie. De arts zei vanalles, maar ik registreerde maar de helft. Gelukkig was er een vriendin bij die het gesprek mee kon volgen. Het moeilijkste was het nieuws thuis vertellen:
ik ben een alleenstaande mama met vier kindjes. De oudste is 17, de jongste 6. Ik besloot zo eerlijk mogelijk te zijn en hen te verzekeren dat ik zou blijven vechten. We hebben ook ons geloof waarin we steun vinden en waaraan we ons kunnen optrekken. Dat helpt echt.
Na de operatie die de tumor in mijn borst wegnam volgden 15 weken chemo, omdat de kanker ook uitgezaaid was naar mijn longen. Dat woog door: ik viel 15 kilo af, was moe, misselijk, … Maar het ergste vond ik m’n haar verliezen. Artsen, verpleegkundigen en vrienden hadden me aangeraden om het vooraf al kort te knippen, maar ik kon er maar geen afscheid van nemen (lacht). En toen viel het natuurlijk toch uit … Ach, intussen groeide het alweer terug.
Veel tijd om te recupereren kreeg ik niet. Hoewel de tussentijdse controles steeds goed waren, kreeg ik eind 2020 een zware epilepsie-aanval. De kanker dook nu ook in m’n hersenen op. Dat had niemand verwacht. Ook de artsen niet. Ik kreeg meteen enkele radiotherapie-sessies om de ziekte weer onder controle te krijgen en werd ingeschreven voor een studie met een behandeling die minder belastend zou zijn dan de voorbije chemokuren.
Twee jaar later sta ik er nog steeds. Ik ben, zoals beloofd, blijven vechten. Dat is ook te danken aan mijn specialist en de zorgverleners op de dienst Oncologie. Zij zijn - in één woord - top. Ze hebben hier een erg groot hart. Het draait ook om meer dan die kanker alleen: doordat ik de voorbije periode enorm veel stress had die op m’n spieren sloeg, regelden ze bijvoorbeeld ook een kinesist om me ‘eens goed onder handen te nemen’.
Ik ga nog steeds om de drie weken naar het ziekenhuis voor mijn behandeling en er volgt regelmatig nog een controle, maar ook als ik hier niet moet zijn, staan ze altijd voor me klaar. Eén telefoontje of mailtje naar mijn specialist en ik krijg een antwoord op m’n vragen. Al stel ik liever niet té veel vragen en krijg ik eigenlijk ook niet graag té veel details … Ik wéét dat ze hier het beste met me voor hebben. Meer hoef ik eigenlijk niet te horen.”