Voelschorten

Bij mensen met dementie in de derde en vierde fase van het ziekteproces, is het vermogen om verbaal en cognitief te functioneren sterk afgenomen.
Hun communicatiemogelijkheden zijn zeer beperkt en contact maken wordt alsmaar moeilijker.
Deze mensen zijn vooral gebaat bij non– verbale communicatie, die gericht is op het prikkelen van de zintuigen. Deze zintuiglijke activiteit ( tast, gehoor, smaak,..) blijft zeer lang intact en vormt zo een ideale ingangspoort voor een andere manier van communiceren. 

Ieder van ons verkrijgt de meest fundamentele indrukken in zijn leven via de waarnemingen van onze tastzin. Wij verkennen de wereld rondom ons door te voelen, te betasten, aan te raken,...Onze bewoners zijn hiervoor door hun ziekte afhankelijk geworden van hun omgeving, omdat zij zelf niet (meer) in staat zijn tot het opzoeken van deze prikkels.

Wanneer de omgeving deze hulpvraag negeert,  zie je dat heel wat van deze mensen een soort van destructief gedrag ontwikkelen. Ze plukken en frullen aan hun eigen kleding, krassen met hun nagels over een tafelblad, roepen, enzovoort...

Mensen met dementie uiten op die manier hun behoefte aan een prikkeling van hun zintuigen. Door hen voelmateriaal (voelschort of een voeldeken) aan te bieden, waar ze naar hartenlust kunnen aan prullen en voelenn worden zij rustiger en minder angstig.

Naast het prikkelen van de zintuigen kan een voelschort ook de sociale contacten tussen bewoners onderling en de omgeving te stimuleren. Een voorbeeld : een bewoner draagt een voelschort waar de afbeelding van een poes werd opgenaaid. Heel wat andere bewoners reageren opgetogen bij het zien van dat beeld. Ze komen de poes aaien en hebben zo op een fijne manier contact met elkaar. Voor alle betrokkenen een positieve ervaring.

Ook kinderen worden enorm aangetrokken tot de kleurrijke schorten en vinden het geweldig om mee te mogen voelen en frullen. Dit vergemakkelijkt uiteraard ook het contact tussen de bewoner en zijn familie.