Bjorn was jarenlang verslaafd aan alcohol voor hij werd opgenomen in de ZNA Volwassenenpsychiatrie. Hij overwon er zijn verslaving en schreef er een boek over, dat de mechanismen van zijn ziekte uitstekend beschrijft.

Wat vind jij, als iemand die geen alcohol meer drinkt, van een initiatief als Tournée Minérale?

“Tournée Minérale laat zien hoe sterk alcohol verweven is met ons dagelijks leven. Ik merk dat sommige mensen het er moeilijk mee hebben om alcohol een maand te laten staan. We drinken om elke reden: als we iets te vieren hebben, als we ons een beetje slecht voelen, als we het koud hebben, enzovoort. En daarom is zo’n initiatief goed. Het laat ons stilstaan bij ons alcoholgebruik.”

Bij jou werd je alcoholgebruik problematisch en je schreef een boek over je ervaringen. Kan je vertellen hoe dat begon?

“Ik ben niet beginnen drinken om een specifieke reden. Ik ben eigenlijk altijd een sociale drinker geweest. Het kwam wel vrij vaak voor dat ik ’s morgens niet meer wist wat er precies gebeurd was en dat werd steeds erger. 
Het precieze moment waarop ik  verslaafd werd, weet ik niet meer. Maar ergens heb ik altijd geweten dat ik risico liep. Toen ik vijf jaar oud was, zei ik tegen m’n ouders: ik moet nooit naar een casino gaan, want dan speel ik al m’n geld kwijt. Ik weet van mezelf dat ik verslavingsgevoelig ben en hoewel ik ergens ook dat vermoeden bij alcohol had, heb ik toch meegedaan met de anderen. Da’s jaren goed gegaan, tot ik begon af te glijden.”

Wat heel sterk naar voor komt in je boek, met als titel ‘Het WK van schaamte en machteloosheid’, is dat alcohol stilaan een manier van overleven voor je wordt. Is dat de essentie van verslaving?

“Dat denk ik wel. Ik krijg dikwijls de vraag: vanaf wanneer ben je nu alcoholist? Voor mij is dat: wanneer er sprake is van fysieke en psychische afhankelijkheid. Da’s een traag proces. Op een bepaald ogenblik heb je alcohol echt nodig en kan je niks meer zonder eerst iets te drinken. Een formulier invullen wordt dan bijvoorbeeld al een onmogelijke opdracht. Dat wordt steeds erger, waardoor je op de duur alleen nog met alcohol bezig bent. Je krijgt ook fysieke afkickverschijnselen: ’s morgens werd ik bijvoorbeeld bevend wakker en om dat tegen te gaan dronk ik een glas sterke drank en later twee of drie omdat je lichaam eraan went.”

Je schreef je boek toen je al opgenomen was in het Psychiatrisch Ziekenhuis Stuivenberg.  Hoe was het om het te schrijven?

“Het werkte heel therapeutisch en bevrijdend. Ik kon eindelijk eens stilstaan bij de vraag: wat is er allemaal gebeurd met mij? Dat wilde ik absoluut op papier zetten zodat ik het nooit zou kunnen vergeten.
Dat schrijven is een soort biecht: als verslaafde lieg je veel uit schaamte en dit was een manier om daarmee in het reine te komen. Gaandeweg groeide de interesse in mijn omgeving voor mijn boek en
ik gebruik het nu om mensen attent te maken op verslaving. In tegenstelling tot wat je zou denken is het probleem echt niet bekend.”

Je geeft ook lezingen aan scholieren. Hoe gaat dat precies in z’n werk?

“Ik probeer 15- en 16-jarigen bewust te maken van het probleem. Ik zeg niet dat ze nooit alcohol mogen drinken, maar probeer ze door mijn verhaal wel bij te brengen dat alcohol niet onschuldig is. En dat begrijpen ze heel goed.”

Je bent al een aantal jaar clean. Wanneer kwam de ommekeer?

“Ik was het beu, maar ik kon het niet alleen. Ik lag in het ziekenhuis met een fysiek probleem en kreeg bezoek van een verpleegkundige van de ZNA Volwassenenpsychiatrie. Zij vertelde mij dat ik geholpen kon worden. En dan ben ik er 200% voor gegaan. En dat doe ik nog steeds!“