Patiënt 1: “Ik had nooit gedacht dat ik hier terecht zou komen. Ik was er eigenlijk een beetje bang voor, maar dan ben ik thuis gevallen en ben ik hier wakker geworden. Ik lig in een ziekenhuiskamer, maar het is anders.”
Verpleegster: “Ja, dat klopt. De eerste stap is sowieso wat moeilijker.” 
Dr. Anneke Lefebure: “We hebben gisteren geprobeerd om met het bed buiten te gaan, is dat gelukt of niet?”
Patiënt 2: Nee, er was toch nog bezoek hier. 
Dr. Anneke Lefebure: “Onze taak als arts is vooral de kwaliteit van het leven bepalen en eigenlijk te zorgen dat dat die levenskwaliteit in de periode die ze hier zijn zo goed mogelijk is, maar eigenlijk zijn we vooral bezig met symptoom- en comfortcontrole bezig. De ziekte die daarachter is soms wel belangrijk om te weten, maar daar zijn we eigenlijk niet meer mee bezig.”
Patiënt 3: “Ik ben hier nu ongeveer anderhalve maand en het klikte vanaf de eerste dag.” 
Verpleger: “Goedemiddag Jef!”
Patiënt 3: Goeiemiddag. Als ik jou niet zou hebben. 
Dr. Frank van Fraeyenhove: “Het is voor die beschermende omgeving die je creëert en dat je daarin opgenomen wordt en je ook gerust bent om je gedacht te kunnen zeggen tegen de mensen rondom je.” 
Dr. Frank van Fraeyenhove: “Zou je graag terug naar huis gaan zoals je nu bent?” 
Patiënt 4: Langs de ene kant wel, langs de andere kant niet. 
Dr. Anneke Lefebure: “Het is niet de bedoeling om hier te komen sterven, het is de bedoeling dat ze hier nog een mooi leven hebben en dat beseffen ze zeer snel. Heel snel komt ook die reactie: ‘we zijn blij dat we toch die stap hebben gezet, ondanks het feit dat het woord palliatieve nog voor heel veel mensen schrik aanjaagt.”
Patiënt 2: Ik ben heel, heel, heel bij en heel dankbaar dat ik die overstap van het ziekenhuis naar hier gemaakt heb. Ik was daar bang voor. 
Patiënt 3: ’t Is hier het eindstation, hoe spijtig dat dat ook… ik kan het enigszins nog relativeren, alleen kan je toch nooit doen maar als je bijstand krijgt van het personeel of van de vrienden, dan is dat aangenaam. Dat maakt het leven nog een klein beetje dragelijk gezien de situatie of de tijd dat het nog duurt. 
Patiënt 1: Als je zo je laatste dagen kan hier nog kan leven en goed behandeld wordt, dan moet je er ook niet bang voor zijn. 
Dr. Frank van Fraeyenhove: “Het belangrijkste is dat we de mens voor ons zien.”
Patiënt 1: “Kom hier, dat ik je een knuffel geef!” 
Dr. Anneke Lefebure: “Dit is geen ziekenhuis, dit is een thuisvervangende omgeving. De zorg, de liefde, alles wat je hier krijgt is heel welkom.”
Patiënt 1: “Voor mij zijn jullie mijn engeltjes!”