2005 Gran Paradiso

In januari 2005 werd in ZNA Middelheim gestart met een revalidatieprogramma voor ex-kankerpatiënten, het zogenaamde ‘herstel en balans’ programma. Dit houdt een fysieke revalidatie (2 keer per week samen werken aan de conditie onder begeleiding van kinesisten) in combinatie met psychologische begeleiding. De eerste groep startte met 16 personen.

Naar aanleiding hiervan nam Surplus contact op met Dr. Vandebroek en Mw. Mertens met de vraag of ze geïnteresseerd waren in een bergtocht georganiseerd en gesponsord door Surplus. Hun reactie was een beetje ongelovig, maar tegelijk zeer enthousiast. Ook een eerste rondvraag bij de deelnemers leverde overwegend positieve reacties op.

We kozen voor een bergbeklimming omdat er weinig fysieke prestaties een dergelijke symbolische betekenis hebben. Een berg beklimmen is immers een symbool voor de overwinning op de ziekte, tonen aan de buitenwereld dat je er opnieuw staat na je zware ziekte.

Samenwerking met Namaste 
Hierop zochten wij contact met Jan Vanhees van berggidsenbureau Namaste-alpinisme, toen de enige Belgische alpinist die de UIAGM licentie had. Wij vonden het immers belangrijk dat de tocht op een veilige manier kan gebeuren EN een goede begeleiding verhoogt de kansen op slagen van de expeditie. Jan stelde een prachtige tocht voor in het Gran Paradiso reservaat.

De bergtocht 

Vertrek

Na een extra voorbereiding van 4 maanden training was dan op 11/6 eindelijk de grote dag aangebroken. We vertrokken vanuit ZNA Middelheim per minibus richting Chamonix. We hielden een tussenstop in een mooie chambre d’hotes nabij Dijon, om dan op zondag 12/6 aan te komen in Chamonix. 

Eerste dag

De dag later ontmoeten we dan onze 2 gidsen, Jan Van Hees en Lars, een Belg die bezig is aan zijn stage. We krijgen ons materiaal aangemeten, en we gaan ook schoenen huren. Het weer ziet er maar matig uit, en we vertrekken richting Cogne. Wanneer we uit de Mont Blanc tunnel komen aan de Italiaanse kant regent het echt pijpestelen. Dit ziet er niet echt goed uit! Na een uurtje rijden langs bergweggetjes komen we uiteindelijk aan in Cogne. Op mirakuleuze wijze is het weer helemaal omgeslagen: we vertrekken in een stralende zon, dat belooft. De eerste stappen met de zware rugzak vallen toch niet echt mee. We moeten klimmen van 1700 meter naar de Refugio Vittorio Sella op 2400 meter. Het wordt een prachtige tocht waar we ook enkele kuddes met gemzen zien. Het is toch afzien tijdens de tocht. Rond 17u komen we aan in de berghut, en we genieten van de gezellige hut met het lekkere eten. 

Tweede dag

Het weer zit niet echt mee. Het regent en het is mistig. De geplande beklimming van de Punta Rosso moeten we aflassen, en we stappen in de voormiddag wat door de sneeuw en over de rotsen, vooral om wat te wennen aan de ondergrond. In de namiddag moeten we toch opnieuw gaan schuilen in de hut. Het kaartspel wordt bovengehaald. 

Derde dag

Het weer laat het weeral afweten. De sfeer wordt er dan ook niet beter op. Zullen we de top van de Gran Paradiso wel halen? Als het weer niet betert kunnen we dat wel op onze buik schrijven. We doen een poging om de Gran Serraz te halen, maar op een hoogte van 3000 meter moeten we onze poging staken. We zakken letterlijk door het ijs, en verdergaan is niet verantwoord. Toch is dit een mooie dag met prachtige vergezichten en we zien opnieuw gemzen. We besluiten nog dezelfde dag af te dalen en te overnachten in het dal. 

Vierde dag

Dit is een belangrijke dag. Wat geeft het weerbericht. Met een bang hartje wachten we op het nieuws dat Jan ons zal brengen. En kijk, het geluk is aan onze kant. Er wordt de komende 3 dagen prachtig weer verwacht. Maar ook dat is niet voldoende. Om te vermijden dat je bij het klimmen door de sneeuw zakt heb je immers een ijzige nacht nodig, dus liefst ook een wolkenloze hemel ’s nachts. We rijden met de auto’s tot in de volgende vallei bij Pont. Na de middag begint onze klim naar de Rifugio Chabod. Dit keer een klim van 1000 meter. Het weer is schitterend, en de uitzichten op de vallei zijn adembenemend. Na 17u komen we aan in de gezellig hut, die veel minder druk is dan de meer klassieke aanlooproute via Vittorio Emmanuele. 

D-day: op naar de top 

Dit wordt de belangrijke dag. Het weerbericht gaf goed weer, maar zou het ook voldoende vriezen deze nacht? Zouden we niet door het ijs zakken? Het was dus belangrijk zo vroeg mogelijk te vertrekken om te vermijden dat de ijslaag zou smelten door de zon. Om 4u ’s morgens staan we allemaal vertrekkensklaar met onze Petzls op het hoofd en de ijspikkels bij de hand. Eerst wandelen we nog zoveel mogelijk over de rotsen, maar rond 6u komen we aan de gletsjer. We nemen een korte pauze om de klimgordels en de stijgijzers aan te doen. We worden verdeeld in 2 groepen: 4 mensen met telkens 1 gids, en we worden aan elkaar vastgemaakt met een touw. Mocht iemand in een gletsjerspleet vallen kan de val gebroken worden door de andere deelnemers. Rond 7 uur zien we de eerste zonnestralen verschijnen, en rond 10 uur maken we de eerste langere pauze. We nemen de tijd om wat te eten, en sommigen doen zelfs een dutje. We zitten nu op een hoogte van 3600 meter. De hoogte begint te wegen. Vanaf hier is het nog een drietal uur klimmen. Om 12u00’ komen we aan de voet van de top. Vanaf hier is het nog een uur klimmen. Een euforisch gevoel maakt zich van ons meester! De top is in zicht! Het ziet ernaar uit dat we het effectief gaan halen! Maar de laatste loodjes wegen nog zwaar. We zitten hier boven de 4000 meter, en dat voel je. Lichte hoofdpijn, elke stap weegt zwaar. Maar rond 13 uur halen we met zijn allen de top. Dit geeft een schitterend gevoel. Lang kunnen we niet genieten, want vrij snel trekt de hemel toe. We genieten toch nog even verder van het moment, we bedanken onze gidsen, en er is tijd voor foto’s. Dan begint de afdaling. Dit is eigenlijk het gevaarlijkste stuk van een bergbekliming. Iedereen is moe, de aandacht kan nu verslappen en dan is een ongeval snel gebeurd. Onze gidsen houden het goed in de hand. Na een afdaling van ruim 4 uur, met vooral op het einde nog een gevaarlijk stuk over rotsblokken, komen we moe maar voldaan toe in de grote hut Vittorio Emmanuele. Na het avondmaal kruipen de meesten zeer snel onder de wol. We zijn pompaf, maar het was de moeite waard. De dag nadien genieten we nog na tijdens de afdaling. Het is heerlijk weer, en we kruisen heel wat mensen die het allemaal nog voor de boeg hebben. Wij hebben het gehaald, en daar zijn we superblij mee! We rijden terug naar Cogne en genieten daar nog na in het prachtige Hotel Bellevue. We krijgen er een heerlijke maaltijd. Dit hebben we wel verdiend. Dit moeten we zeker opnieuw doen!